Пераслед мінулага - стр. 5
У першыя пасляваенныя гады, у спакойныя гадзіны, і па гэты дзень вайна не адпускала Юрыя. Гэта страшнае гора трывала засела ў яго сэрцы і памяці. Без папярэджання, Юрыя пераносіла ў мінулае, успаміны пра вайну лавілі яго розум і сталі траўмай яго жыцця. Выбухі, стральба, параненыя і мёртвыя – усё гэта раздзірала і стамляла яго. Зноў і зноў перыяд ваеннага жыцця знаходзіў яго і псаваў настрой.
І цяпер, у сучаснасці, калі Юрый Люты ішоў дадому па дрэннай дарозе, моцныя ўспаміны аб ваеннай падзеі змяшаліся з рэальнымі гукамі надыходзячага транспарту. Калі малагабарытны трактар з шэрым прычэпам пад'ехаў занадта блізка, Юрый яшчэ капаўся ў памяці. Кіроўца нешта крыкнуў, і ў той момант, за секунду, ад лёгкага спалоху трывожныя думкі Лютага разляцеліся, як зграя дробных вераб'ёў. Юрый Люты хутка вярнуўся ў цяперашні час: да надвор’я, да волкасці, да дарогі дадому, да трактара. Рослы мужчына злёгку здрыгануўся з-за мужчынскага крыку і не адразу зразумеў, як ён апынуўся на сярэдзіне дарогі. З яго плашча жвава паліліся і пасыпаліся празрыстыя кроплі. Ён з лёгкім галаўным болем хутка адышоў да мяккай абочыны, якая была пакрыта млявай жухлай травой. Дакрануўшыся плашчом да лазовых галінак, Юрый у тую ж гадзіну павярнуў галаву направа, на гукі хуткасных выхлапаў чырвонага мотаблока. Праз хвіліну ён павярнуў усё цела. Калі Юрый Люты адышоў ад непрыемнага ваеннага ўспаміна, тады ж трактар прытармазіў каля яго.
– Гэй, Юрась, сядай! Падвязу! – са звонкай хрыпатой, гучна прамовіў кіроўца Арцём Ліс, імкнучыся перакрычаць голас сваёй машыны.
Сівы на галаву, чарнабароды, блакітнавокі Арцём Ліс, у гэтую сераду вяртаўся дадому стомленым. Хоць яго, старога, пакалаціла ў дарозе, ён не шкадаваў пра гэта. У яго вёсцы не было крамы, бліжэйшая гандлёвая кропка знаходзілася ў сямнаццаці кіламетрах ад Борак. Чакаць, калі ў вёску прыбудзе аўтакрама, Арцём Ліс ужо не мог, моцна прыціснула яго алкагольная залежнасць. Хоць прадуктовая машына з'явіцца ўжо заўтра, унутры Арцёма гарэла моцная смага. З самага ранку ён вельмі пакутаваў, бо ў хаце не было выпіўкі. Некалькі гадзін таму ён адчуваў сябе на абрыве, незадаволеным і ненаедным. Таму ён ірвануў на трактары ў доўгі шлях. І цяпер, хай і стомлены, але з прыемным трапятаннем у душы, стары мужчына вяртаўся дадому з двума бутэлькамі гарэлкі. Ліс пакуль трымаўся, не піў, быў верны свайму новаму галоўнаму правілу – заўсёды быць цвярозым за рагамі свайго мотаблока. У яго памяці быў свежы момант, калі ён п'яным заехаў у канаву, перавярнуўся і ледзь было не патануў у ёй. Ён не хацеў паўтараць гэты трук зноўку, таму, калі трактар прывязе яго ў вёску, нягледзячы на пагрозы жонкі, Арцём з радасцю заглушыць свой алкагольны голад удалечыні ад тэхнікі.