Пераслед мінулага - стр. 9
Арцём Ліс з незадаволеным выглядам выкінуў цыгарэту і, па звычцы, злёгку пачухаў кончык свайго завостранага носа. Ён схаваў бутэльку, завёў рухавік мотаблока і з хмурным тварам сеў за кіраванне. У гэты момант у яго ў галаве закруціліся такія думкі: "Ага, ну як жа… Сын да яго прыедзе! Выставу яму! Чакай і спадзявайся, Юрась! Сын жа твой даўным-даўно забыў да цябе дарогу, пасля таго, як ты нарабіў спраў… Заеду-ка я лепш да Пятра, ён не адмовіццца па чарачцы бахнуць!" Гучней загудзеў трактар, яго маленькія колы злёгку прабуксоўвалі на сырой траве, а затым выехалі на дарогу.
Стары Ліс жыў у канцы вуліцы, яго драўляная хата стаяла не апошняй у тым частцы вёскі. Побач, па суседству, знаходзіўся моцны закінуты цагляны домік з новым дахам. Гаспадар гэтага дома памёр пару гадоў таму, і ўсё хадзілі чуткі, што гэты зямельны ўчастак хтосьці вось-вось купіць для лецішча.
А вось Пятро Жук, пражываў у цэнтральнай частцы вуліцы. Праз дарогу ад яго, стаяла толькі хата Валянціны Пруцік, а па краях рос малады лес. Пятро Жук заўсёды быў рады прыняць у сябе госця з бутэлькай, мог сам прапанаваць выпіць. Таму, Арцём Ліс часта кідаў свой трактар каля яго плота і вяртаўся пасля сяброўскіх вячорак дадому пешшу, часта ўвечары, у нецвярозым стане.
Юрый Люты не развітваўся з Арцёмам словам, а толькі на секунду падняў руку і праводзіў поглядам трактар, які ў спешцы пакінуў след на мяккай траве, каля яго двара. Калі Ліс выязджаў на дарогу і трактар затросся ад ям, Юрый нервова падумаў пра кіроўцу: "Ох ужо гэты хітры Ліс! Шукае з кім бы выпіць. Хм… Лічыць яшчэ мае грошы. Якая розніца, куды я свае грошы выдаткоўваю! Лепш бы на сябе паглядзеў! Усю гаспадарку на жонку павесіў: агарод, жыўнасць, хату. А ў выніку, няма каму на хаце дах залатаць. П'яніцы і ў лужыне рай! Добра, што Караліна яго яшчэ неяк трымае, не дае зусім спіцца! Спадзяюся, яна вартуе яго, ужо чакае яго, сустрэне яго каля хаты Пятра! Ох, яму гэта не спадабаецца!" Пасля, Люты павярнуўся да веснічак, злёгку прыгнуўся, адчыніў іх і ўвайшоў на свой сціплы ўчастак. З неспакойным пачуццём ён прайшоў па вузкай сцежцы да дома. Бетонная дарожка за доўгае жыццё дзе-нідзе, ды і абрасла па краі травой, плітка асела, а фігурныя ўзоры на ёй зусім сцерліся. Мужчына, з нейкай недагаворанасцю, падняўся на ганак і, адчуваючы ў сабе недружалюбны груз ад апошняй размовы, стаў пад брыль з цяжкімі думкамі. Ён зняў з вузкіх плячэй цяжкі плашч і павесіў яго сухім унутраным бокам на левую руку, што трымала пакет. "Ох ужо гэты Ліс! Толькі настрой мне псуе! Быў жа ён да вайны вясёлым і ветлівым чалавекам. І з алкаголем сябраваў рэдка. А зараз што? Толькі пра бутэльку думае!" – не адпускаў роздумаў Юрый Люты. Ён свабоднай рукой залез у шырокую кішэню цёмных нагавіц і выцягнуў запасны звязак ключоў. На пацёртым кальцы вісела чатыры ключы: адзін – ад веранды, другі – ад галоўных дзвярэй дома, трэці – ад пограба, а чацвёрты – ад старога гаража. Юрый заўсёды насіў з сабой толькі гэты звязак дублікатаў, расклаўшы і схаваўшы арыгінальныя ключы бліжэй да сваіх замкоў, як запасны варыянт.