Пераслед мінулага - стр. 15
Дзмітрый Янчанка часта быў пагружаны ў свае дамашнія справы, яму было не да абмеркаванняў інтарэсаў Лютага або чыіх-небудзь яшчэ. Ён любіў гаварыць пра тэхніку, надвор'е і сям'ю – гэтыя тэмы былі яму бліжэй. Так здарылася і ў гэты вечар. Дзмітрый хацеў забраць толькі скрынку з новенькай дэталлю і спяшаўся вярнуцца ў гараж да сваёй машыны. Ён трохі пагаварыў пра надвор'е, сказаў некалькі слоў пра сваю сям'ю і сыходзіў з думкай: "Потым, пазней, паспеем яшчэ пагаварыць!". А што ж перашкаджала Юрыю першым расказаць пра свае творчыя планы? Перашкодай было тое, што Дзмітрый не любіў мастацтва і не выяўляў цікавасці да яго. Нават дзеля прыстойнасці ён не мог падхапіць размову на гэтую тэму. Вядома, ён заўсёды выслухоўваў Юрыя, але па яго патухлым твары было бачна і зразумела, што чалавек не меў ніякай цікавасці казаць аб творчай працы Юрыя. У адрозненне ад свайго сябра, Юрый Люты ўмеў падтрымаць любую размову, умеў адшукваць пытанні і задаваў іх суразмоўцу.
Калі вячэра была прыгатаваная, Юрый сеў за стол і задумаўся пра машыну хуткай дапамогі, якая заўсёды выклікала ў ім трывожныя пачуцці. Яму было цяжка бачыць яе сёння, бо машыны медыцынскай дапамогі асацыяваліся з чымсьці непрыемным – ніхто папросту не выклікае ўрача на дом. У вёсцы няма маладых людзей, страшна было ўявіць, што да кагосьці бел-чырвоная машына прыедзе ў апошні раз. Трэба лепш сачыць за сваім здароўем і менш забіваць галаву благімі думкамі, каб радзей сустракацца з лекарамі. Але калі табе за пяцьдзесят, усё цяжэй успамінаюцца прыемныя моманты. Свет становіцца іншым, усё больш збіраецца ў чалавеку турбот. Гледзячы на свой жыццёвы доўгі шлях і цяжкі ваенны час, Юрый успрымаў сваю адзіноту як набліжэнне канца. Ён усё радзей думаў пра добрае, таму стараўся больш часу надаць творчасці, каб адцягнуцца ад благіх думак. Мужчына даеў вячэру, зірнуў у цёмнае акно і падумаў пра Валянціну Пруцік. Магчыма, сёння ўвечары яе аглядалі ўрачы. Жанчына ўжо была старэнькай і часта турбавалася аб страшных навінах, якія паказвалі па тэлевізары, трывожылася за свой дом, за ўсю вёску.
Юрый Люты здаволіў свой голад сытнай вячэрай і прывёў кухню ў парадак. Дзмітрый Янчанка так і не патэлефанаваў яму, мабыць, не было на тое прычын: ніхто не памёр, нікога не павезлі ў бальніцу. Хуткая дапамога прабыла ў вёсцы дваццаць хвілін, затым ціха вярнулася назад па той жа дарозе. Юрый не чуў, як вярталася тая машына. Увайшоўшы ў спальню, ён прысеў на ложак і, нарэшце, зняў пратэз. Застаўшыся без дамашніх клопатаў, Юрый з асалодай лёг на мяккі ложак. Яго авальная галава ляжала тварам уверх, худыя ногі выцягнуліся, а рукі ляглі ўздоўж цела. Сыты кот хутка ўскочыў да яго і, аблізваючы свае белыя вусы, размясціў сваё пухлае цела на сцёгнах гаспадара.