Местечко Лунно и евреи. История, холокост, наши дни - стр. 5
2.3 Время после 2-й мировой войны и наши дни. Знаковое событие
Время послевоенное и наши дни
Лунно. Источник: https://radzima.org/ru/foto-albom/2341.html?id_gallery=7765
Год 1955-й. Это был год, когда Лунно перестало быть поселком, превратившись с шестнадцатого декабря в деревню.
Год 1972-й. В данное время в Лунно насчитывалось четыреста семьдесят три двора.
Год 1997-й. в Это время в Лунно насчитывалось пятьсот пятьдесят девять дворов.
Год 2005-й. С данного времени Лунно – агрогородок.
Год 2017-й [4]:
«На 01.01.2017 года в Лунно насчитывается 441 хозяйство, проживает 880 жителей; имеется 6 магазинов, кафе, школа, детский сад, отделение детской школы искусств, амбулатория, аптека, лесничество, баня, комплексный приёмный пункт бытового обслуживания населения, отделение „Беларусбанка“, библиотека».
О знаковом событии в Лунно, состоявшемся в 2016 году
В 2016-м году житель Лунно Лявон Карпович опубликовал книгу о своем городе – Луна-Воля.
Город под названием Луна-Воля официально исчез, но есть деревня Лунно, все еще разделенная рекой. В 1970-х и 1980-х годах прошлого века местные жители называли Зарочанскую часть Волей. Сейчас они так не говорят.
«Жыхар вёскі Лунна Мастоўскага раёну Гарадзенскай вобласьці Лявон Карповіч выдаў кнігу пра сваё мястэчка – Луна-Воля. Мястэчка пад назвай Луна-Воля афіцыйна ўжо няма, а ёсьць вёска Лунна. Яна і цяпер падзелена рэчкай. Зарачанскую частку яшчэ ў 70—80-я гады мінулага стагодзьдзя местачкоўцы называлі Воляй. Цяпер так ужо ня кажуць». Источник: https://www.svaboda.org/a/liavon-karpovic-lunna/27775317.html
Источник: http://socnews.by/culture/2016/06/08/article_28793
Эдвард Дмуховский в публикации «Маё мястэчка Луна-Воля» написал следующее [5]:
«тут у Луне 2 ліпеня 2016 г. адбылась знакавая гістарычная падзея, мясцовы краязнаўца, знакаміты беларускі філатэліст, беларускі і польскі патрыет Лявон Карповіч прэзэнтаваў сваю кніжку „Мае мястэчка Луна-Воля“. Па сутнасці сваей, гэта першая ў гісторыі кніга, прясвечаная гісторыі мястэчка Луна. Гэтая прэзэнтацыя, па логіке рэчаў, павінна была адбыцца ў мясцовай бібліятэцы ці ў цэнтральным клубе, але гісторыя зноў жа паўтараецца: калі звярнулісь да выконваючай абавязкі старшыні сельсавета, яна сказала, што трэба параіцца з галоўным ідыелагам раёна. Рашэнне было тыповым —„непажадана“, хоць кніга не мае дачынення да сенняшняй беларускай улады, яе ідэалогіі. Не гледзячы на гэта, прэзэнтацыя адбылась на ўтульным падворку самога аўтара і сабрала зацікаўленых местачкоўцаў, гасцей з Гародні, Мастоў, Скідаля і Ваўкавыска. У сяброўскай атмасферы аўтар распавядаў гісторыюстварэння сваей кнігі. Як адзначыў Лявон Карповіч: “ У 2002 г. Я. Палубятка выпускаў білютэнь „Мастоўскі веснік“ і на старонках гэтага выдання я пачаў пісаць лунінцкія гісторыі, амаль больш у 10 нумарах друкавалісь мае артыкулы і гэта мяне зацягнула, я вырашыў, што трэба напісаць гісторыю мястэчка Луна і яго жыхароў. Калі мы пераехалі ў Луна з жонкай на працу, усюды былі помнікі з савецкім жаўнерам, а калі ты жыў у мястэчку і дазнаваўся яго сапраўдную гісторыю, прыходзіў да высновы, што дзеецца вялікая неспрвядлівасць. Пераважная большасць жыхароў мястэчка былі жыды, якіх знішчылі немцы падчас Другой Сусветай вайны, а гэта было 1549 чалавек, пры гэтым у Луне не было ніводнага памятнага знаку, прысвечанаг гэтым людзям. Таксама, як вывозілі палякаў у 1939 г., потым 1945 г. і 1947 г.-няма ніякай узгадкі пра гэтых людзей, нават у лунінцкім касцеле. Я апісваю пра баявыя дзеянні пад Луна ў 1944 г. і па маіх падліках тут на Неманскіх пераправах загінула 100 салдатаў і не вядома дзе яны пахаваны, абеліскі, прысвечаныя ім, стаяць на пустых месцах і гэта таксама вялікая несправядлівсць. Я апытваў людзей, якія тут жылі, апісваў іх лесы і дзіўная справа-людзі баяцца сваей гісторыі, пытаюцца ў мяне “ а ці нічога ме за гэта не будзе, калі я цябе распавяду праўду?».