Бабалардын Урпагы. 3 китеп - стр. 20

Таалайлуу өмүр жаңырган,

Күүлөр учуп закымдап,

Күүлү ыргак калкыган.

Ата комуз черткенде,

Кайың укчу, тал укчу,

Каадалуу сонун жан укчу,

Каары катуу пенде укчу,

Кайыптан бүткөн пенде укчу,

Калаадан келген жан уккчу,

Каректеги жалгыз укчу,

Кара түмөн котолоп,

Калдайып келген эл укчу.

Бабабыз комуз черткенде,

Жашыл майсаң чөп укчу,

Жаалу катуу жан укчу,

Жайдары сүйкүм жан укчу,

Жашоо эңсеген пенде укчу,

Жайыттан келген киши укчу,

Жашап калган кары укчу,

Жайлоодон түшкөн эл укчу,

Ата комуз черткеенде,

Атасы жок бала укчу.

Акыйкат айткан чал укчу,

Ааламды кезген пенде укчу,

Арып келген шер укчу,

Ак калпак кыргыз эл укчу.

Бабалардын жолдорун,

Баян кылып черткен күү.

Алыскыны жакындатып,

Акун ата тапкан күү.

Кыя-кыя капталдан,

Кыялданып черткен күү.

Ак жайдын күнүн келтирип,

Акун ата тапкан күү,

Кой маарап, жылкы өткөнүн

Коңгуроо кылып каккан күү.

Арпа Тектир, Ат Жайлоо,

Акун ата тапкан күү.

Баястан, Торгой, Куржунду,

Баян кылып черткен күү.

Баа жеткис мезгил кеткенин,

Бай өмүр сапар чеккенин,

Баян кылып айткан күү.

Бармактарды жоорутуп,

Бабаларым черткен күү,

Акун ата аталып,

Ак баракка катталып,

Аян болуп кеткен күү.

Сан жылдарды жылоолоп,

Саан бээни кыроолоп,

Саргайып жүрүп тапкан күү.

Аты аталып Акун атанын,

Асмандан чачып ай нурун,

Алыска тарап кеткен күү.

Күүлөрүң калды жазылбай,

Күн Тийбестен ары ашпай.

Күйүткө элди салдыңбы,

Күүлөрдү керез калтырбай.

Күүгүмдө өткөн өмүрдөй,

Күүлөрдн доошу калган жок.

Күйүп кетти кайран өмүр,

Күн нурундай тамган жок.

Атабыз өнөр үйрөнгөн,

Ыбырай, Кара Молдодон.

Үч кыл комуз сырларын,

Быйыркы кыргыз ырларын,

Ыклас коюп үйрөнгөн,

«Чоң комузчу Акун»– деп,

Кеп козгоп улам өнөрдөн,

«Атаңын көрү талант»– деп,

Алар да өткөн дүйнөдөн.

Кара Көлдөн учкан каз,

Кайрылып кайра келет ээ.

Коңгуроо күүсүн безенткен

Комузчу кайтып келбейт ээ.

Арпа тектир, Ат жайлоого,

Аркарлар кайтып келет ээ.

Атагы чыккан комузчу,

А дүйнөдөн келбейт ээ.

Ак Кайкынын башынан,

Айланып куш учут ээ.

Элинин ыйык комузчусу,

Эми бир жолу келбейт ээ.

Сорок Таш деген жайлоонун,

Согонун терип жесек ээ.

Атагы жанган комузчунун,

Айлыбыз кайра көрсөк ээ.

Күүң да жок өзүң,

Дайынсыз кеткен адам бар.

Обону такыр кармалбай,

Сапар кеткен адам бар.

Каада күтүп кемибес,

Кайран элим кантти экен.

Калдайган чоң комузчуну,

Кара жер кантип алды экен.

Өзүңдүн күүңү жаздырганы,

Бир адам чыккан жок экен.

Эр эмгегин баалабас,

Элиң дагы караңгы экен.

Эмгекти жазып калтырганга,

Эр жигиттер жок экен.

Талантты такыр баалабай,

Тамагы менен жеген экен.

Таланттуу Акун комузчу,

Таптырбай кеткен экен.

Күүлөрүң калса жазылып,

Тарыхың жүрмөк айтылып,

Жаштар сени жомоктомок

Жашарган сонун баян болмок.